Geconfronteerd met twee zware verkeersslachtoffers in de eigen praktijk, ontstond bij een van de auteurs de behoefte na te denken over een betere begeleiding van deze patiënten en hun omgeving. De hulpverlening kende een weinig gecoördineerd verloop. Op bepaalde gebieden waren er zelfs grote lacunes. Contact tussen ziekenhuis-echelon en huisarts was oppervlakkig en zeldzaam, met als gevolg een gevoel van onmacht en frustratie bij de huisarts. Ook de patiënt en zijn omgeving lieten merken dat de hulpverlening niet optimaal was geweest. Van hen kwam de suggestie te werken aan een volledig en...